9مهر 98

عاقبت یکسان نماند  حال دوران غم مخور

چقدر راسته این جمله

واقعا هیچ چیز پایدار نیست

چه خوشیا چه بدیا

هر چیزی ی روز تموم میشه

تهه همه اینام یه تو میمونی ک واسه غصه هایی ک خوردی و دردایی ک کشیدی باید ب خودت حساب پس بدی

جایی فهمیدم آدما هم هیچ وقت پایدار نیستن

که دیر بود

که تا خرخره غرق یه آدم شده بودم

آدمی که بخاطرش آدما رو گذاشتم کنار

آدمی که وقتی اومد فهمیدم برای عاشق شدن نیاز به ته ریش و عطر تلخ و چشم و ابروی مشکی نیست

فهمیدم میشه عاشق موهای خرمایی و عطر شیرین هم شد

فهمیدم صدای یه آدم چقدر میتونه قدرت داشته باشه

فهمیدم چشما چجوری میتونن تو سکوت فریاد عاشقی بکشن

وقتی فهمیدم که باید با رفتن و نبودن اون آدم کنار میومدم

اما و اما با وجود همه زخمایی که بعد رفتنش روی تنت جا میزاره

با وجود همه بغضایی که تو گلوت خونه میکنن

هر آدمی باید یکبار دوست داشتن رو تجربه کنه

که روزاش و زندگیش رنگ بگیرن

حالا این رنگ شاید سفید باشه

شاید سیاه 

شاید خاکستری

تو رفتن آدما ک شکی نیست

اما اون چجوری رفتنه رنگ زندگیتو مشخص میکنه